Tato, oddaj mieszkanie, już swoje przeżyłeś…. Po odpowiedzi ojca córka powiedziała trzy słowa i zatrzasnęła drzwi…
Janek zawsze wierzył, że wychował swoją córkę Martę na osobę pełną szacunku i wdzięczności. Odkąd owdowiał, mieszkanie, które dzielił przez lata ze swoją żoną, stało się jego bezpiecznym schronieniem, miejscem pełnym wspomnień. To tutaj budowali wspólne życie, śmiali się, płakali, wychowywali dzieci. Jednak Marta, która sama borykała się z trudnościami finansowymi, zaczęła patrzeć na mieszkanie ojca jak na potencjalne rozwiązanie swoich problemów.
Pierwsze prośby
„Tato, już masz swoje lata, nie potrzebujesz tyle przestrzeni” – powiedziała pewnego dnia Marta, popijając kawę w jego kuchni. „Możesz się przenieść do mniejszego mieszkania, a to moglibyśmy sprzedać. Z tych pieniędzy moglibyśmy kupić coś dla mnie i mojego męża.”
Janek zamarł. Zawsze myślał, że jego córka zrozumie wartość tego miejsca, ale teraz czuł, że patrzy na nie tylko jak na środek do celu. „Marta, to jest mój dom. Twoja matka i ja stworzyliśmy tu życie” – odpowiedział spokojnie, choć wewnętrznie czuł narastający niepokój.
„Tato, nie przesadzaj. Już swoje przeżyłeś, czas pomyśleć o przyszłości. Naszej przyszłości” – powiedziała Marta z uśmiechem, który nie sięgał jej oczu.
Narastający konflikt
Z każdym dniem napięcie rosło. Marta przychodziła coraz częściej, za każdym razem wracając do tematu mieszkania. Janek starał się jej tłumaczyć, że to miejsce jest dla niego wszystkim, ale Marta nie chciała tego zrozumieć. Jej cierpliwość się wyczerpywała, a naciski stawały się coraz bardziej agresywne.
W końcu pewnego dnia Marta przyszła, zdeterminowana, by ostatecznie załatwić sprawę. „Tato, oddaj mieszkanie. Już swoje przeżyłeś. My potrzebujemy tych pieniędzy, a ty możesz spokojnie żyć w mniejszym miejscu. Przecież i tak jesteś sam.”
Janek poczuł, jakby ktoś wyrwał mu serce. „Marta, ja tu chcę zostać. To jest moje życie. To mieszkanie to nie tylko ściany, to wspomnienia, to wasze dzieciństwo, to miejsce, gdzie razem z twoją matką spędziliśmy nasze najlepsze lata.”
Trzy słowa, które wszystko zmieniły
Marta nie wytrzymała. Jej twarz stężała, oczy błyszczały gniewem. „Myśl tylko o sobie, co?” – rzuciła przez zaciśnięte zęby, a potem dodała trzy słowa, które Janek zapamiętał na zawsze: „Nie jesteś ważny.”
Zanim Janek zdążył odpowiedzieć, Marta odwróciła się na pięcie i zatrzasnęła drzwi z hukiem. Janek został sam, w mieszkaniu pełnym wspomnień, ale po raz pierwszy poczuł, że jest naprawdę samotny. Te trzy słowa dźwięczały mu w głowie przez wiele godzin, zmieniając wszystko.