Mąż porzucił mnie dla młodszej kochanki. Po roku stracił ją, oszczędności i godność. Nie czuję współczucia – tylko satysfakcję. Ku mojemu zaskoczeniu, pewnego dnia zapukał do drzwi…
Gdy mój mąż oznajmił, że odchodzi do młodszej, świat mi się zawalił. Zostałam sama z kredytem, dziećmi i złamanym sercem, podczas gdy on rozkoszował się „nowym życiem”. Miałam poczuć ulgę, ale zamiast tego musiałam walczyć o każdy dzień, bo on zostawił mnie z długami…
Minął rok. Usłyszałam pukanie do drzwi. Kiedy je otworzyłam, na progu stał on – zniszczony, zrezygnowany, bez grosza przy duszy. Jego powrót nie był wcale triumfem miłości, ale początkiem czegoś zupełnie innego…
Odejście, które rozdarło moje życie
Rok temu mój mąż, Robert, wyznał mi coś, czego nigdy się nie spodziewałam: „Odchodzę. Zakochałem się w kimś młodszym”. Jego słowa uderzyły mnie jak grom z jasnego nieba. Przez 12 lat małżeństwa ani razu nie powiedział, że jest nieszczęśliwy. A może po prostu nie chciał szukać rozwiązania? Wolał szybką, kuszącą drogę, która pachniała perfumami jego kochanki.
Zostałam sama z naszymi dwiema córkami, kredytem na mieszkanie i wrażeniem, że wszystko, na co pracowaliśmy, właśnie runęło. Robert wyprowadził się jeszcze tego samego wieczoru. Wydawało mi się, że to sen. Ale nie. To była rzeczywistość – brutalna i zimna.
Nowe życie – czy na pewno?
Robert szybko urządził się w wynajętym apartamencie z Agatą, swoją młodą i przebojową kochanką. Słyszałam od znajomych, że chwalił się nowym związkiem, nowym autem i nowym życiem bez zobowiązań. Siedziałam w naszym skromnym mieszkaniu, zajmowałam się dziećmi i zbierałam siły, by się podnieść.
Minął miesiąc. Dwa. Robert przestał płacić alimenty, bo „chwilowo nie miał środków”. Agata, jak twierdził, potrzebowała wsparcia w rozwijaniu swojej firmy. Śmiałam się przez łzy. Pomagał jej, a nasze dzieci musiały obejść się smakiem.
Jego „nowy świat” runął
Po roku dowiedziałam się, że Agata rzuciła Roberta. Był spłukany, zadłużony, a jego „sielanka” zamieniła się w koszmar. Ona miała swoje plany i nie potrzebowała mężczyzny, który nie miał już nic do zaoferowania. Robert sprzedał samochód, stracił pracę, a na dodatek jego wspólnik z firmy, którą założył z myślą o Agacie, zniknął razem z resztą pieniędzy.
Nie odczuwałam współczucia. Po raz pierwszy od dawna poczułam satysfakcję. Może to nieładnie, ale każda część mojego ciała krzyczała: „Tak właśnie kończą się zdrady!”.
Pukanie do drzwi
Pewnego wieczoru usłyszałam pukanie do drzwi. Otworzyłam je, a na progu stał Robert. Wyglądał jak cień człowieka, którego kiedyś znałam. Schudł, jego twarz pokrywał zarost, a oczy zdradzały coś pomiędzy wstydem a rezygnacją.
– Mogę wejść? – zapytał.
Nie odpowiedziałam od razu. W mojej głowie kłębiły się myśli. Czego on tu szuka? Chce, żebym mu wybaczyła? A może potrzebuje pieniędzy?
Wpuściłam go, bardziej z ciekawości niż z sympatii. Usiadł przy stole i zaczął mówić. Że popełnił błąd. Że zrozumiał, co stracił. Że chce naprawić relacje z dziećmi. Ale przede wszystkim… że nie ma gdzie się podziać.
Ostateczna decyzja
Nie krzyczałam, choć chciałam. Patrzyłam na niego z chłodnym spokojem. Wtedy zrozumiałam, że nie czuję już do niego miłości. Był tylko człowiekiem, który sam zaprzepaścił swoje życie.
– Nie możesz tu zostać – powiedziałam w końcu. – Nasze małżeństwo skończyło się, kiedy zdecydowałeś, że jestem ci niepotrzebna.
Zaskoczył mnie jego wybuch gniewu. Zaczął mówić, że jestem niewdzięczna, że to przez mój chłód poszukał miłości gdzie indziej. Ale te słowa nie miały już na mnie wpływu. Zakończyłam rozmowę, a jego wyprowadziłam za drzwi.
Czy to była zemsta?
Nie czułam triumfu. Czułam spokój. Moje życie bez Roberta było trudne, ale poukładane. To on musiał się teraz zmierzyć z konsekwencjami swoich decyzji.