Włożyliśmy kilka lat i małą fortunę w remont mieszkania od teściów. Nie spodziewaliśmy się, że pewnego dnia usłyszymy: To już nie wasze…
Kilka lat pracy, nerwów i wyrzeczeń – wszystko po to, by stworzyć idealne gniazdko dla naszej rodziny. Mieszkanie od teściów miało być fundamentem naszej przyszłości. Aż pewnego dnia teść wypalił coś, co zmroziło mi krew w żyłach…
Nie chodziło tylko o pieniądze, ale o zdradzone zaufanie. Myśleliśmy, że budujemy nasz dom, a prawda okazała się bolesnym ciosem. Dlaczego zdecydowali się na ten krok? Przeczytajcie, co wydarzyło się dalej…
Początek wielkiej inwestycji
Kiedy teściowie zaproponowali, byśmy przejęli ich stare mieszkanie, byliśmy wniebowzięci. Mieli się przenieść na wieś, a my dostaliśmy klucze do lokum w centrum miasta. Warunek? Sami mieliśmy przeprowadzić remont. Wzięliśmy kredyt, licząc, że to dobra inwestycja – w końcu mieszkanie miało być nasze.
Przez dwa lata żyliśmy jak na budowie. Zrywanie podłóg, malowanie ścian, wymiana instalacji – zrobiliśmy wszystko, aby to miejsce stało się naszym domem. Na każde większe wydatki mieliśmy zgodę teściów, którzy utwierdzali nas w przekonaniu, że to dobry kierunek. „Budujcie swoje, młodzi powinni mieć coś na start” – powtarzał teść.
Pierwsze zgrzyty
Problemy zaczęły się, gdy teściowie zaczęli częściej odwiedzać mieszkanie. Na początku było miło – przynosili ciasta, pytali o dzieci. Ale z czasem ich wizyty stawały się coraz bardziej natarczywe. Teściowa narzekała, że zmieniliśmy układ kuchni, a teść kręcił nosem na nową łazienkę. „Za naszych czasów to nie było takie nowoczesne, ale kto bogatemu zabroni” – rzucił raz z przekąsem.
Zaczęliśmy się sprzeczać o drobiazgi. Teściowie przynosili stare meble, które chcieli „uratować”, choć nie pasowały do nowoczesnego stylu wnętrza. Pewnego dnia teść wpadł z wizytą, kiedy nas nie było, i zaczął przestawiać meble.
Przełomowy dzień
Aż w końcu doszło do konfrontacji. Teść zaprosił nas na obiad i z poważną miną oznajmił: „Zdecydowaliśmy się sprzedać mieszkanie. Potrzebujemy pieniędzy na leczenie i emeryturę”. Zaniemówiliśmy.
„Jak to sprzedać?! Przecież to nasze mieszkanie! Włożyliśmy w nie wszystko, co mieliśmy!” – krzyknąłem. Teść spokojnie odparł: „Formalnie to my jesteśmy właścicielami. Niczego nie obiecywaliśmy na piśmie”.
Zaczęła się kłótnia. Zarzuciliśmy im brak lojalności, przypomnieliśmy każdą złotówkę, jaką wydaliśmy. Ale teść był nieugięty. „Nie było aktu darowizny, nie macie żadnych praw do tego mieszkania” – dodał.
Nieoczekiwane zakończenie
Ostatecznie musieliśmy się wyprowadzić. Ale w dniu przekazania kluczy zdarzyło się coś niespodziewanego. Teść przyniósł kopertę. „Wiem, że was zawiedliśmy. To wszystko, co mogliśmy zrobić” – powiedział. W środku była część pieniędzy ze sprzedaży mieszkania.
Nie pokrywały całej naszej inwestycji, ale były wystarczające, by wynająć mieszkanie na start. Teściowie wyjechali na wieś, a my zrozumieliśmy, że życie to nie zawsze sprawiedliwa gra.